Van huisarts tot scenarist

door Hanneke Jeronimus-van de Moosdijk - eerstejaars student

Daar sta ik dan. Het is nog donker buiten en de koude wind snijdt langs mijn gezicht. Mijn handen omklemmen een dampende kop koffie terwijl ik wacht op de trein. Zodra deze in beweging komt, neem ik even de tijd om stil te staan bij het avontuur dat ik ben aangegaan: een opleiding aan de Scenariovakschool. Terwijl het landschap voorbijglijdt, denk ik aan het personage dat ik vandaag ga ontwikkelen. Alles is nog mogelijk.

Elke zaterdag reis ik vol frisse moed naar Amsterdam. Vanuit het zuiden stap ik in de trein, op weg naar een toekomst die ik lang niet voor mogelijk had gehouden. Als je me dertig jaar geleden had gezegd dat ik ooit mijn vaardigheden als scenarist wilde verbeteren en het vak écht wilde leren, had ik je waarschijnlijk keihard uitgelachen.

Maar zo loopt het leven soms. Van de zorg – jarenlang als huisarts – via een omweg als patiënt, naar een nieuwe toekomst in de film. Onderweg heb ik tal van ervaringen en opleidingen opgedaan die mijn rugzak vullen met verhalen. Verhalen die ik graag wil delen, maar alleen als ze op de juiste manier verteld kunnen worden.

Ik ben al jaren actief in het (amateur)theater, zowel voor als achter de schermen. De laatste jaren vooral als regisseur. Bij mijn eerste film, gemaakt met jongeren, was ik meteen verkocht. Wat volgde waren een tweede en derde film, telkens weer in samenwerking met een jonge en enthousiaste cast. De combinatie van verhalen tot leven brengen op beeld én de menselijke ervaring van samen creëren bleek verslavend.

Het afgelopen jaar mocht ik als regieassistent meewerken aan De Burgemeestersmoord. Een filmproject gedragen door vrijwilligers. Dankzij hun inzet hebben we een belangrijk onderwerp – onze vrijheid – op een indrukwekkende manier onder de aandacht kunnen brengen. 

De Burgemeestersmoord is een lokaal verhaal waarmee we niet alleen in Brabant, maar uiteindelijk mensen door het hele land hebben weten te raken. De film, gemaakt met enthousiaste vrijwilligers, heeft mogen draaien bij grote bioscoopketens zoals Vue, Kinepolis en Pathé, en is nu zelfs nog beschikbaar via Pathé Thuis.

Dat het project zo’n groot succes zou worden, hadden we alleen durven dromen. Maar voor mij bleef er een verlangen naar meer en zo ontstond mijn wens om het ambacht van scenarioschrijven echt te leren. Op de Scenariovakschool krijg ik precies wat ik zocht: theoretische kennis en praktische schrijfervaring. Wat me echter het meest verrast heeft, is de kracht van de groep. In kleine groepen, begeleid door een bevlogen docent, bespreken we onze scenario’s in wording. Het is een kwetsbaar proces. Urenlang kun je sleutelen aan zorgvuldig gekozen woorden, om er tijdens een bespreking achter te komen dat het simpelweg niet werkt. We leren omgaan met de realiteit: het is een uitdaging om een verhaal zó te schrijven dat een ander ‘ziet’ wat jij voor ogen hebt.

Wat daarbij steeds duidelijker wordt, is de discrepantie tussen theorie en praktijk. De theorie biedt prachtige kaders en structuren, maar in de praktijk blijkt het vaak een stuk complexer om die structuur naadloos in een verhaal te verweven. Wat op papier logisch lijkt, kan in uitvoering ineens levenloos of geforceerd overkomen. Een verhaal schrijven dat niet alleen ‘klopt’, maar ook boeit en raakt, vraagt om een voortdurende wisselwerking tussen die theoretische kennis en de creatieve praktijk. Die spanning tussen wat je leert en hoe het uiteindelijk werkt, vind ik tegelijkertijd frustrerend én enorm inspirerend.

Wat me raakt, is hoe deze verhalen – stukjes van onszelf – ons als groep verbinden. Door samen naar elkaars werk te kijken en het te bespreken, groeit niet alleen het verhaal, maar ook de band tussen ons. En dát is waar het mij om draait: verbinden. Verbinden tijdens het maken, het kijken en het delen van een film. Elk verhaal telt, elk verhaal verdient een plek in onze geschiedenis en blijft ons inspireren. Ik ben dankbaar dat ik op de Scenariovakschool mijn plek heb gevonden om dit prachtige vak te leren. En ik kijk uit naar elke treinrit die me een stapje dichterbij een nieuw pakkend scenario brengt.