Verdwaalde filmnerd
Terugblik op de opleiding door derdejaars student Stan van Boxtel
Om eerlijk te zijn had ik helemaal geen plan toen ik aan de Scenariovakschool begon. Als verdwaalde filmnerd had ik wel interesse in het vak, maar wist ik weinig over het vakgebied; het leek iets abstracts – onbereikbaar. Pas later kwam het besef dat ik voor de opleiding iedere zaterdagochtend in Amsterdam werd verwacht en dat ik hiervoor vanuit mijn dorp eerst een klein halfuur naar Den Bosch Centraal moest fietsen, veelal in de regen.
Het begin was wennen, maar toen de lessen eenmaal onderdeel werden van mijn routine, kon ik dit prima combineren met werk. Het zwoegen om de theorie toe te passen ging altijd gepaard met vooruitgang. Er zijn momenten dat ik reflecteer op iets wat een docent maanden, zo niet jaren geleden heeft gezegd, en dat het kwartje dan eindelijk pas valt. Het fijne is dat de opleiding ruimte biedt om je eigen creatieve stem te ontwikkelen, tussen alle vallende kwartjes door.
In het tweede en derde jaar kwam ik via de school steeds meer in aanraking met het Nederlands scenariolandschap. Naast bezoeken aan filmfestivals kreeg ik ook les over pitchen en auteursrechten en maakte ik kennis met producenten en talentcoördinators. Dit alles gebeurde met een realistische blik op wat me te wachten staat als ik eenmaal zelf het landschap inwandel. Gelukkig kan ik hierbij rekenen op gezelschap van mijn medestudenten, die me de afgelopen jaren erg dierbaar zijn geworden.
En nu zit ik alweer in het derde jaar en werk ik aan mijn eindproject, een filmscenario van vijftig minuten waarin de komst van een datacenter in een Brabants dorpje twee broers tegenover elkaar zet. Mijn scriptcoach voor dit project is Pieter Bart Korthuis; iemand die ik nooit verwacht had te kunnen ontmoeten, laat staan dat hij mij zou begeleiden. Vorig jaar hielp ik een afstuderende regisseur van een andere opleiding met zijn scenario, gewoon omdat het me leuk leek. Recent zag ik daardoor mijn naam op de aftiteling van die film. Alles wat zo abstract en onbereikbaar leek tijdens die eerste zaterdag in de trein naar Amsterdam, voelt nu opeens tastbaar. Daar heb ik met liefde al die keren in de regen voor gefietst.