‘Ze heet Laila en ze vindt dingen.’

Laila Bakker is getogen in Utrecht. De stad in haar aderen, het universum in haar hoofd.

Haar verhalen worden geschreven met een onverschrokken energie. Grote thema’s in vaak kleine verhalen, waar abstractie zich wortelt in de grond van onze wereld.

Ze vertelt vanuit een poëtische oorsprong die ze met scherpte op papier weet te zetten. Terugkerende thema’s zijn verbinding én eenzaamheid, die tastbaar worden in haar levendig en beeldend geschreven verhalen.

Inspiratie haalt ze uit een surprise-ei, de collectiviteit van dorpsdynamiek, een flikkerende TL-lamp in een vrieskist vol met ovenfriet én uit de oneindige grijze muur in Kanaleneiland.

Non-comfort is haar comfortzone, berusting lijkt geen optie. Het moet groeien, zij moet groeien, alles moet bevraagd. Het mag schuren, het mag kraken. Het mag overdonderend luidruchtig, oogverblindend helder, oorverdovend stil én ongemakkelijk confronterend zijn.

Haar scherpte op plot en karakteropbouw heeft ze gevonden tijdens haar opleiding en verschillende samenwerkingen met scenaristen en regisseurs.

Tijdens haar tweede jaar schreef ze onder andere mee aan de HKU-afstudeerfilm Slapende Honden (regie: Gus Wickerhoff, 2023).

Haar gedachten zijn zelden daar waar haar voeten de grond raken.